1. Benedict, M. A., & McMahon, E. T. (2012). Green infrastructure: linking landscapes and communities: Island press.
2. Austin, G. (2014). Green infrastructure for landscape planning: integrating human and natural systems: Routledge
3. Zhang, L., & Zhao, S. X. (2009). City branding and the Olympic effect: A case study of Beijing. Cities, 26(5), pp. 245-254
4. Firehock, K. (2015). Strategic green infrastructure planning: a multi-scale approach: Island Press.
5. Niemelä, J., Breuste, J. H., Guntenspergen, G., McIntyre, N. E., Elmqvist, T., & James, P. (2011). Urban ecology: patterns, processes, and applications: OUP Oxford
6. Brears, R. C. (2018). Blue and Green Cities: The role of blue-green infrastructure in managing urban water resources: Springer
7. انهالت، سایمون (1390)، هویت رقابتی مدیریت نوین برند برای ملل، شهرها و مناطق، ترجمه مصطفی اکبری مطلق، مجتبی شاکری روش، محمد صالح شریفی، تهران، انتشارات طحان/هله، چاپ اول.
8. کلر،کوین لین (1396)، برنامه ریزی برند، ترجمه امین اسداللهی، تهران، انتشارات بازاریابی.
9. روستا, ا., قره چه, م., حمیدی زاده, م. ر., محمدی فر, ی. (1395). مدلی برای برندسازی شهری در ایران براساس نظریه‌ی داده‌بنیاد. مدیریت برند, 3(1), صص 41-68.
10. رحیمیان, ا., منوریان, ع. (1395). برندسازی شهری در ایران کارکرد، تجارب و فرآیند: مرکز مطالعات و برنامه ریزی شهر تهران.
