تقریباً تمام نظریه‌پردازان به نام غربی، کم و بیش گوشه چشمی به بحث سرزندگی داشته و در کتب و مقالات خود به آن اشاره کرده‌اند. در ایران از سویی به جز طراحان شهری و برخی برنامه‌ریزان و جغرافی‌دانان نیرویی از آن استقبال چندانی نکرده است و از سوی دیگر هنوز تفاهم و توافق چندانی بر معنای این مفهوم حکم‌فرما نشده است و بسیاری از متخصصان آن را شعارگونه و به‌دلیل عقب‌نماندن از مد روز به کار می‌برند. البته این استقبال از موضوع ناشناخته چندان غیر قابل درک نیست و نمونه‌های مشابه بسیاری به آن در طول سال‌های مواجهه با غرب و مدرنیسم در ایران تجربه شده است و اغلب راه به افراط و تفریط نیز برده است. در طرفداری از سرزندگی نیز به تبع از بزرگان خارجی حرفه و بدون آنکه به مفهوم و جایگاه آن توجه کافی شود و اینکه برای کی و کجا چنین حسی مناسب است، شعار سر داده می‌شود. در مطالعه حاضر، معنی و جایگاه سرزندگی شهری و سوء برداشت از این مفهوم در بافت‌های شهری ایران مورد بحث قرار گرفته است.